"Deze mensen zijn een kompas en een voorbeeld in mijn leven", dat vertelt George Italiaander uit Tel Aviv, terwijl hij op De Woude het huis bezoekt waar zijn ouders tijdens de Tweede Wereldoorlog ondergedoken zaten. Niet alleen de ouders van George vonden een veilig onderkomen op het eiland. Heel veel bewoners verstopten met gevaar voor eigen leven verzetsmensen en Joodse onderduikers. Om die moedige mensen niet te vergeten wordt op 5 mei een herdenkingsplaquette onthuld.

Hij is na lange tijd weer even terug op de plek waar hij een groot deel van zijn jeugd heeft doorgebracht, schrijft mediapartner NH Nieuws. "Na de oorlog gingen mijn ouders vaak terug naar Cees en Aagje Los", vertelt George Italiaander die een jaar na de oorlog geboren werd. "Dat waren de mensen die mijn ouders gered hebben. Mijn ouders en twee ooms, waren de enigen van de familie die de oorlog overleefd hebben. De onderduikverleners werden zodoende innige familie van ons. Lange tijd dacht ik ook dat het echt familie was, ik wist niet beter."

Hoeveel mensen er op De Woude ondergedoken zaten is niet precies bekend, maar het moeten er tientallen geweest zijn. "Er werd niet over gesproken, niemand vond het eigenlijk heel bijzonder, dat deed je gewoon", vertelt Cora Bruin. Samen met Dick Beets schreef ze het boek 'De Woude, een eiland vol verhalen'. "Door het onderzoek voor het boek kwamen we er pas achter dat er hier heel veel Joodse onderduikers maar ook verzetsmensen zaten die een tijdje moesten verdwijnen."

Volgens de schrijfster was het eiland een perfecte plek vanwege de geïsoleerde ligging. "Als er Duitsers waren die naar de overkant wilden dan deed de veerman het natuurlijk kalmpjes aan. Op die manier hadden mensen de tijd om zich te verstoppen. Ook woonden hier geen NSBers en was het een gesloten gemeenschap, iedereen kende elkaar."

"Tot hun dood hebben mijn ouders alleen maar mensen uit De Woude vertrouwd", vertelt George Italiaander. "Mede door Aagje en Cees Los en anderen woon ik met mijn gezin in Israël. De rechtvaardigen in deze wereld, zoals onze helpers op De Woude, zullen we nooit vergeten en altijd eren.”

Het is dan ook zijn grote wens om de herinnering aan deze moedige bewoners van De Woude levend te houden. Daarom heeft hij het initiatief genomen een plaquette aan te brengen op het kerkje ‘De Kemphaan’ op De Woude. Die onthuld George op 5 mei samen met Maartje Helder- Los, een dochter van de onderduikverleners. "Het werd tijd na 78 jaar, maar ik ben heel blij en vereerd dat ik dit nog kan doen."